Als de provinciegrens is gewijzigd en Bon Sjef je verbiedt om daarover te praten, moet je als bassist wel gitaar gaan spelen tijdens de (of is het The) Clash of the Titans in het Utrechtse. Glibberend en glijdend togen wij naar de toog van dB’s, alwaar ❤️Elise❤️ ons liefdevol edoch professioneel ontving. Je kan niet alles hebben. Nadat we op onze plaats waren gezet, beide voetjes op de vloer, mochten we de hand schudden van de versterkers van onze ego’s: licht en geluidvirtuozen Lukas en Axel. Axel niet te verwarren met Axel.
En dan op naar de toog. We geven niets om uiterlijk, maar die meneer met minder haar dan ik op mn kop maar meer ijzerwerk, maakte toch wel indruk. Gelukkig ook druk in de glazen.
Nadat volkomen terecht onze zanger annex drummer of drummer annex zanger toegang voor zijn eigen concert moest betalen, kon het beginnen. De kleedruimte in. Bon Sjef. Meer zeggen we niet, je had er bij moeten zijn, maar Bon Sjef…ook, ook Phil Ballins wellicht. Of niet. En de moordende Joy.
Om 10 uur s avonds mochten wij knallen. En dat deden we. Dat deden we echt. Regenboogvlag of niet: de beuk er in, desnoods subtiel. Onze grootste fan en criticaster Gert-Jan de A_MEN-crusher een flinke beuk op z’n harses gegeven. Volop liefde. Een vliegend drumstel, een wandelende gitarist, een zanger die z’n stembanden nog steeds zoekt, kortom: de driekoppige onenigheid ging los. Echt los. En de ingelaste friestijl van Bon Sjef was het toetje op de Happy Meal , de kers op de perenmoes, de last post voor je oorharen.
Wat die gasten van de A_men niet voelden is dat het een wedstrijd was. Men kon dus niet verliezen, maar wel winnen, aldus de jury.
Vol ongeloof maar snel met volle glazen bier, werd deze winst gedried. En Bon Sjef, die kon alleen maar eindigen met “Hallelujah………………A_men”.
En toen moesten wij in het donker allemaal weer zielig naar huis. Slapen is drie x 24 uur niet gelukt, maar daarover later wellicht meer.
Vrienden, personeel en vrijwilligers van dB’s en Clash of the Titans: dank, we zien jullie 23 maart weer.
A_MEN 