2 klapdeuren scheidden ons van de verstopplek voor dwingende ogen, het spiegelpaleis waar krom recht wordt, het lanceerplatform bij 0 zwaartekracht. Niet verrassend ruik je buiten al lauw zweet en koud bier en handwarme vrijheid. 2 klapdeuren. Toch nog even losjes nonchalanterfantend tegen de punkmobile aan leunen en wat ginnegappen. Geen wedstrijd immers. Wel Clash natuurlijk, finale zelfs. When life gives you lemons, stop ze in een mand met appels en peren en vergelijk die met elkaar. Geluidsbarrière, dampkring, maagdenvlies, the wall, dubbele klapdeuren – smijt de A_MEN een obstakel voor de voeten en ze gaan er doorheen, dwars uiteraard. Let’s go.

Je kunt veel zeggen over Utrecht, maar centraal ligt het.

De engel Elise en de duvel Bonsjef verscholen zich gezellig achter een enorme cheque ter waarde van moneys. Zelfs een hart van steen wordt toch even kneedbaar warm en zacht van zulke goeie mensen. Steunend op wat er nog over was van hun ruwe bolster hinkten de A_MEN door een oerwoud van muzieknoten heen die het nooit verder zouden schoppen dan de soundcheck van Muddy Grease naar de backstage. Ergens toch zonde. Trainings, geelsexy of driedelig dat maakt even geen reet uit: pak aan!

Bonsjef riep Hallelujah, een volle zaal riep A_MEN! Hoe lekker ging dat samen. De wereld eventjes 🔺. Dopamine/adrenaline/xerotonine in our red velvet: de drieonenigheid was uit z’n kooi en de poppetjes waren aan het hoofdknikken en dansen. Wie nou precies die bakstenen óp het gaspedaal en ónder het rempedaal had gelegd, dat hebben we nog niet duidelijk, maar het ging van harder, sneller, alle citroenen&appels&peren in de schaal van Richter en als dat maar goed ging.

We zagen je wel. Je bent per definitie een soort van halfie als je dit soort teksten van dit soort afzenders leest. Dus je was daar en je had het naar je zinnetje. 2 gasten met een pet die naar voor en naar achter kantelde. Een paar dames met heupen die toch lastig in het gareel bleven. Stiekem glimlachende lange gast met krullen en baard perfect die dat ook graag zo hield. Neefje van de gitarist/muurbloem van Keek met de altijd uitstekende moves, die ook nog eens een gitaarbandtruc deed die de wereld en Love Looms redde.

Dat setje ging snel. Het was de kiezel in het slootje van je ziel. De kringen golfden nog lang na.
2 uur ‘s nachts: iets van een poes aaien.
3 uur ‘s nachts: iets van thee drinken.
4 uur ‘s nachts: iets onvindbaars zoeken op het internet.
5 uur ‘s nachts: het besef. Dit was de hardste. Dit was de lat op nieuwe hoogte. Een wonder was geschied: alles was stuk, maar gebroken was er niets.

Clash of the Titans, DB’s, vriendjes&vriendinnetjes, bands: 🍵 bakkie liefde voor jullie.
Op naar een nieuw nummertje online en meer gekkigheid met jullie.

De mooie foto’s komen van de man Dinger Knoop. Thanks1000!